Yeni yıllar gelir, yeni yıllar geçer,
Güzel dost!
Kimisi acı doludur,
Yakar gider yürekleri.
Kimisi mutluluk doludur,
Şad eder gönülleri.
Ama ikisi de geçer.

Geçer ikisi de güzel dost!
Acı da olsa
Kederde olsa
Geçip gider, arkasına dönüp bakmadan.
Gider de yürekleri tutuşturur,
Sıcağında kavurur,
Soğuğunda dondurur,
Hasreti yüreğimize bir dağ gibi oturur.

Ne hasreti biter bu yılların
Ne de özlemi.
Bazen en sevdiğimizi alır gider aramızdan,
Kollarımız kalkmaz olur düştüğü yerden,
Gözlerimiz nehir olur deryayı coşturan,
Ve ulaşılmaz sevda olur peşinden koşturan.
İşte o an dillerimiz ağıt söyler,
Gidenlerin ardından,
Yeni yılı uğurlarken.
Bazen yürekleri burkar bu ağıt,
Issız odamızın duvarlarında yankılanır.


“Kadere inanmam, kadersizim ben
Yoktur bir durağım hem yersizim ben
Zalim yıllar talan etti ömrümü
Gelip geçti yine habersizim ben

Zulüm deryasına attı yelkensiz
Görmedim daha ben böyle bir densiz
Alıp götürdüler bir gece vakti
İşkence ettiler bana nedensiz

Buna rağmen meydan vermem yıllara
Zalimin uşağı cellat kullara
Özümde asilik düzene karşı
Onun için düşeceğim yollara

Sefili’ yi zorba yıllar yoramaz
Önümüzde hiçbir engel duramaz
Bu düzen zorbayla zalime eştir
Güzel dostum inan bize yaramaz.”


İşte böyle güzel dost!
Yıllar, yorgun bedenimin üzerinden nice yol aldı,
Çiğnedi bir toprak gibi,
Silkeledi, silkeledi, dallarımı,
Sonbahar gelmeden,
Dökülmedim ama yaprak gibi.
Ayakta kalmaya çalıştım,
Dallarımla, yapraklarımla birlikte,
Ayakta kalmaya çalıştım güzel dost!
Bu zalim,
Bu canavar,
Bu vahşi emperyalizme
Ve onun kapı uşaklarına karşı.

Direndik güzel dost!
Direndik amansız yıllara,
Karşı durduk
Yoza ve yobaza,
Ödün vermeden
Nasırlı ellerimizden
“Para” denen alçak meta ya kanmadan
ve emperyalizmin korkunç çarkına kapılmadan.

Direndik güzel dost!
Kendi ürettiğimizi, kendimiz tüketmek için
Günlere, aylara ve yıllara karşı koyduk
Bazen aç yattık, bazı gün yarı doyduk
Ama yılmadık,
Vaz geçmedik yarınları kurmaktan,
Gurur duyduk nasırlı ellerimizden,
Üreten bizler olduğumuz için,
Üretmeden tüketenlere karşı,
Çınlattık sesimizle meydanları,
Yığın, yığın
Bir sel gibi aktık meydanlara.
Yılların apansız gelip geçmesine kanmadan,
Marşlar söyledik beraberce,
İşçi sınıfının marşını,
Dillerimizden düşürmeden.
Ağıtları marşa çevirdik,
Aynen şöyle!

“Meydanlara kızıl bayrak çekmeye
Yürüyoruz, yürüyoruz hey be heyt
Patronları fabrikadan sökmeye
Giriyoruz, giriyoruz hey be heyt

Düzanbazı dışarıya atarak
Gücümüze yenisini katarak
Zulmedeni ayağından tutarak
Sürüyoruz, sürüyoruz hey be heyt

Bitecektir bir gün saltanatları
Çekilip gidecek zulüm atları
Önümüzde engel barikatları
Yarıyoruz, yarıyoruz hey be heyt

Kul Sefili durma yürü ileri
Yürüsün işçiler kalmasın geri
Biz bu gücümüzle paslı zinciri
Kırıyoruz, kırıyoruz hey be heyt.”



Ve bu marşlar
Hiç susmadan devam etti.
Yıllar geçti, yeni yıllar geldi.
Yine söylendi bu marşlar
Ve bundan sonrada söylenecek,
Yeni yıllara,
Ve asırlara tanıklık edecek,
Biz kazanana dek.
Yani, üreten biziz
Yönetende biz olacağız.
15-16 haziranlarda,
ve 1977 bir mayısında olduğu gibi
meydanları sallayacağız.
Sallayacağız alanları,
Yeni bir güne
Ve yeni bir yıla
Kendi düzenimizle girene kadar.
Sallayacağız güzel dost
Sallayacağız,
Kendi düzenimizi kurana kadar.


“Kanımız, canımız , pahasına da
Olsa kuracağız düzenimizi
Bu savaş sonunda, zalim canımız
Alsa kuracağız düzenimizi

İnsanlık içindir bütün çabamız
Olsun istemeyiz altın sırçamız
Karanlık hücrede her bir parçamız
Kalsa kuracağız düzenimizi

Yarınları kurmak bizim düşümüz
Sosyalizmi inşa etmek işimiz
O zalimler saçımızla başımız
Yolsa kuracağız düzenimizi

Kul Sefili bağlansa da elimiz
Bir saniye susmayacak dilimiz
Bahçemizde kızıl, kızıl gülümüz
Solsa kuracağız düzenimizi.”


Komünist Ozan







Geri                                               İleri